Met mijn basgitaar in de hand loop ik rustig naar voren. De avond is verre van uitverkocht, dus het is niet moeilijk om helemaal tot voor aan het podium te komen. Het optreden zit er bijna op en ik moet nu echt iets gaan verzinnen. Ik heb alleen nog geen enkel idee! Alles lijkt vandaag tegen te zitten en de hulp waar ik op hoopte komt niet helemaal van de grond. Op zich ook wel begrijpelijk. Er zitten gewoon te veel schakels tussen. De vriend, van een vriend, van een collega. Dat is net genoeg om uren voor de aanvangstijd van het festival zonder problemen binnen te komen, maar net niet genoeg om rond alle kleine stukjes pech te manoeuvreren.

 

In de zomer van 1997 ging ik met mijn ouders en zusje op vakantie naar Canada. De broer van mijn vader woont daar al sinds begin jaren tachtig en voor die tijd was ome Jan mijn favoriet! Dit kwam zeer waarschijnlijk doordat hij eens in de week kwam eten en voor ons altijd kauwgum bij zich had. Daar palm je een jongeman van nog geen tien lentes natuurlijk eenvoudig mee in. Ook was ik erg onder de indruk van zijn "Melk is goed voor elk. Behalve voor ome Jan, want die kotst er van!". Ja, met ome Jan was het altijd lachen!

 

Zo ook die vakantie in Canada. Een vakantie waarin ik besloten heb basgitaar te gaan spelen. Ergens zes uur autorijden van Montreal, in noorderlijke richting. Daar lag midden in het bos een meertje en aan dat meertje had mijn oom een hutje. Een hutje zonder gas, zonder licht en zonder schoon drinkwater. Echt een avontuurlijk krotje, prachtig!

 

Bij aankomst was het mijn opdracht om water te gaan halen. Dus ik op de quad van mijn oom een half uurtje rijden naar het dichtstbijzijnde pompstation, dat tevens dienst deed als kleine supermarkt. Aldaar kocht ik ook een guitar player, want ik dacht uit dat maandblad wel even te kunnen leren hoe notenschrift werkt. Zo heerlijk naief als ik altijd kan zijn, want eenmaal terug in het hutje begreep ik er natuurlijk helemaal niets van. Toch was die actie wel de start van een grote verandering in mijn leven. Op de quad terug naar het hutje vroeg ik mij namelijk af waarom ik geen gitaar ging spelen. En gelijk beantwoorde ik mijn eigen vraag met een pertinent nee! Nee, ik zou geen gitaar gaan spelen. Mijn grote held speelt basgitaar, dus dat ga ik doen.

 

En zo sta ik nu dus plompverloren met mijn basgitaar vlak voor het podium. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Er is niet veel tijd meer. Misschien twee of hooguit drie liedjes, als we die al krijgen. Voor mij staat mijn grote held! Het is nu of nooit en ik moet echt iets verzinnen! Wat toch te doen?

 

Het podium is heel groot, veel groter dan de band echt nodig heeft. Zodoende is er midden aan de voorkant van het podium een grote lege ruimte waar niemand staat. Er staan daar dus ook geen monitoren, over een lengte van zeker twee meter. Blink, het lampje in mijn hoofd gaat aan. In mijn ogen verschijnt een twinkeling en mijn handen beginnen te zweten. Zal ik het doen? Zal ik het durven? Is het niet raar? Natuurlijk is het raar, maar dat is deze hele onderneming al! Het is nu of nooit!

 

Ergens in 1999 kijk ik naar een video van Primus. Als ik mij niet vergis was het de "Cheesy home video". Marketingtechnisch een bijzondere naam voor een video, maar wat verwacht je ook van een band die elk optreden steevast begint met een krachtig "We are Primus and we suck", om uiteindelijk in een grote chaos te eindigen met het "I told you we suck!".

 

Aan het roer van deze geweldige band staat Les Claypool, zanger, bassist, clown en wat al niet meer. Mijn grote held! Maar grote helden hebben zelf ook grote helden en zo zie ik Les in de video heel trots zijn basgitaar tonen. Hij heeft er een handtekening van Gedy Lee op staan, de bassist/zanger van Rush. Een idee is geboren!

 

Les Claypool staat met zijn rug naar mij toe, als ik voorzichtig mijn basgitaar op het podium leg. Precies in die loze ruimte, midden vooraan op het podium. Ik leg er de speciaal voor dit doel gekochte stift bovenop en wacht rustig af. Zou hij hem zien liggen? Wat zou hij gaan doen? Les zet voor hij zich weer omdraait het volgende liedje in en draait zich op het moment dat hij moet gaan zingen pas weer naar de microfoon. Niet veel later zie ik zijn blikveld langzaam naar mijn basgitaar verplaatsen. Ik kan alleen maar raden wat hij op dat moment denkt.

 

Vlak na de vakantie in Canada ga ik met John Blok naar BassConnection in Hilversum. John gaat mij basgitaar leren spelen, maar dan moeten we er natuurlijk eerst eentje kopen. Edwin heeft een prachtig mooie parelmoer-witte Ibanez Musician uit 1985 staan, het is liefde op het eerste gezicht! Gelukkig past hij met het 15 Watt Trace Eliot versterkertje dat ik ook nodig heb net niet binnen mijn budget. Een begin van een prachtig mooie traditie die elke keer weer ietsje meer uit de hand loopt. Om mijn goede vriend Rory aan te halen; "Geld heb ik niet, maar spullen!".

 

Iets meer dan twee jaar lang heb ik elke dag op deze basgitaar gespeeld. Uren van moeizame en pijnlijke vingeroefeningen, vooral ook in het begin totaal niet om aan te horen. Mijn eerste optredens heb ik met deze basgitaar gedaan. Eerst invallen bij het legendarische Chain Reaction, een Woerdens bandje van vrienden van mij en later de optredens van mijn eigen band Dusk Till Dawn. Al met al prachtig mooie herinneringen, dus wat zou er nu mooier zijn dan deze te bekronen met een handtekening van mijn grote held?

 

Maar daar moet hij wel voor naar Europa komen, iets dat hij al meer dan tien jaar niet gedaan heeft. Niet dat ik er dagelijks mee bezig ben, maar het idee zit gelijk in mijn hoofd als ik zie dat Les Claypool op Jam in the Dam komt spelen. Een vreemd festival in de Melkweg, waar allemaal Amerikanen naar Amerikaanse bands komen kijken. Zich helemaal suf blowen en dat zal dan wel de reden zijn dat het festival in Amsterdam plaats vindt.

 

Ik pieker mij suf hoe ik deze grap het beste aan kan pakken. Ik zoek wat op Internet naar contactgegevens van Les Claypool, maar erg ver kom ik niet. Ik wil het wel een beetje luchtig houden, niet als een geflipte mongool stad en land afbellen en overal maar blind naartoe mailen. Dan hoor ik van Kasper dat vriend Rocco een vriendje heeft die bedrijfsleider is bij de Melkweg. Mooier kan het natuurlijk niet! Rocco brengt mij graag met zijn vriend in contact en zo heb ik het een week voor het optreden dus voor elkaar dat ik ruim voor de aanvangstijd mijzelf bij de Melkweg mag melden. Helaas is de jongen zelf afwezig, maar krijg ik de naam van een collega-bedrijfsleider van hem. Die zal kijken wat hij voor mij kan doen.

 

Als ik om half zes bij de Melkweg aankom krijg ik te horen dat Les Claypool helaas niet lekker is. Het angstzweet breekt mij uit. Gaat het optreden misschien niet door? Maar gelukkig valt het reuze mee. Les zal alleen niet zelf aanwezig zijn bij de soundcheck, het moment dat men mij de ruimte wil geven om de vraag te stellen. Ik zal dus iets anders moeten verzinnen, maar wat?

 

Van half zes tot aan het begin van het optreden lukt het mij niet om hulp te krijgen van wie dan ook. Iedereen is vriendelijk, maar niemand die mij een klein zetje in de goede richting geeft. Ik probeer het bij de stage-manager, vlak na de soundcheck, waarin hij op de basgitaar van Les speelt. Even later probeer ik het bij de vibrafonist, maar daar kom ik ook niet echt verder mee. Wat kan ik toch verzinnen?

 

Als het liedje ten einde is loopt Les richting de uitgang van het podium. Hij haalt de band van zijn basgitaar los en geeft hem aan de stage-manager. Net op het moment dat ik bang ben dat het voorbij is draait Les zich om en komt weer terug lopen. Hij loopt recht op mijn basgitaar af en pakt hem op. Ik kan nog net op tijd de stift er van af pakken, voordat hij met mijn basgitaar terugloopt naar zijn microfoon. Hij zet zijn voet op de monitor voor hem, zet mijn basgitaar op zijn been en slaat een paar vlotte akkoorden, om te concluderen "This thing is out of tune!". Natuurlijk, wat verwacht je dan? In ieder geval maakt hij er geen probleem van en stemt hem even snel, om vervolgens "The awakening" in te zetten. Nu zijn er een paar liedjes waar ik bastechnisch gezien een serieus natte broek van krijg en deze staat wat dat aan gaat misschien wel het hoogst op mijn lijstje!

 

De mensen om mij heen gaan helemaal uit hun dak, je weet hoe Amerikanen kunnen zijn. "Is that your bass?", "Ohhhhh, I wish I had come up with an idea like that!", "Les is playing your bass, right on man!", om maar een paar opmerkingen te noemen die ik te horen krijg. Iedereen schudt mij de hand of geeft mij een soort van high-five, "Awesome man!!!". Ondertussen geniet ik volop van het liedje en een Les Claypool die op mijn basgitaar de Melkweg in vuur en vlam zet! Ik maak een paar foto's, want dit moment wil ik keer op keer op keer terug kunnen kijken. Ik wil het tastbaar maken, want het is zo gaaf wat hij hier doet! Bijzonder hoe het toch soms die kleine dingen kunnen zijn waar je eventjes heel vrolijk van wordt!

 

Als hij klaar is loopt hij naar de voorkant van het podium en terwijl hij mij aankijkt maakt hij een beweging alsof hij mijn basgitaar het publiek in gaat gooien. Ik glimlach naar hem en toon hem de stift die ik bij mij heb. Of hij er alsjeblieft ook een handtekening op wil zetten. Iets dat hij uiteraard doet en zo kan mijn avond niet meer stuk! Ook al heb ik hem dan niet persoonlijk de hand kunnen schudden en zo in alle rust om zijn handtekening op mijn basgitaar kunnen vragen, dit was een onvergetelijk moment! Dit was mooier dan ik het zelf had kunnen verzinnen!