Tweede brief aan Linda.
Liiiiiinnnnnnnnnnn, wat doen jullie nu? Verdorie, het zal toch niet? Nee, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen hoor. Je weet toch verdorie hoe moeilijk het voor ons is om van jullie te verliezen? Hoe kunnen jullie ons dat nu toch aandoen? Ja, ik weet dat we zelf de vierde plek in gevaar hebben gebracht. Dat is onze eigen domme schuld. Maar verdorie, hoe moet het nu verder? We gaan echt niet winnen van jullie hoor! Of gelijk spelen, een gruwel! Vlaar zal dat potverdorie toch niet laten gebeuren? "Kom maar N'Kufo, ik doe wel even of ik niets zie." Ik kan alleen maar hopen dat het door zijn hoofd zal gaan, zo vijf minuten voor het einde bij een bloedeloos nul tegen nul. Het is zijn sportieve plicht!
En John Dahl Tomasson? Die blijft gewoon netjes op negen staan. Negen prachtige doelpunten. Voor open doel en dan toch gewoon heel stom de bal van zijn voet laten rollen. Denken; "Ik wacht nog wel even zeven dagen, dan is het vroeg genoeg om te scoren. Ik spaar mijn krachten en mijn scherpte nog wel even."
Liiiinnnnnnnn, waarom hebben jullie het verdorie zover laten komen? Dat heet sportieve plicht Linda, voor wat hoort wat. Jullie netjes winnen en wij iets meer zeker van de vierde. Wij netjes verliezen en jullie netjes verzekerd van het kampioenschap. Een overeenkomst met alleen maar winnaars. Hoe noemen ze zoiets ook alweer? Een gentlemen's agreement, toch? We zullen toch straks niet allebei de grote verliezers zijn?
Waarom Liiinnnnnnn, waarom????? Moeten we dan verdorie die drama figuren uit Noord dan ook maar even een handje helpen? Accepteren dat we vijfde worden, met een prachtig mooie beker in onze hand? Is dat wat jullie willen?
Jullie vragen veel, lieve Linda. Jullie vragen misschien wel te veel van ons. Van mij zouden jullie het krijgen. Ja, zo groot is mijn hart. Zo groot is het echt! Maar jullie vragen wel veel hoor.
Liiiiinnnnnnnn, waarom nou?
Wednesday, April 14, 2010