Ik geloof dat ik nu toch echt even de draad helemaal kwijt ben. Ik weet het gewoon even niet meer. Ik dacht mijzelf aardig te kennen, maar zet daar nu serieus vraagtekens bij. Verbaas mijzelf regelmatig, daar ligt het niet aan. Maar deze keer. Deze keer is het toch wel heel ernstig. Hoe moet ik mijzelf nu nog geloofwaardig vinden? Laat staan wat anderen van mij vinden.

 

Vroeger was alles eenvoudig. Alles was duidelijk en helder. Ik vond patat het lekkerste eten dat er was en pannekoeken gingen er totaal niet in. Net als macaroni er niet in ging. Dat was zo, bleef zo, zou eigenlijk altijd zo blijven en voelde goed.

 

Vroeger was Doe Maar de beste band van de hele wereld. Daar konden geen Dolly Dots tegenop, hoe anders de meisjes in mijn klas ook dachten. En laten we wel wezen; waren het de Dolly Dots of Doe Maar die een paar jaar geleden Ahoy nog zestien keer uitverkochten? Maar dat terzijde.

 

Nee, vroeger was alles eenvoudig. Het was zwart of wit, goed of fout, mooi of lelijk. Er was geen middenweg, mijn mening was mijn mening en die bleef mijn mening. Die veranderde niet. Die veranderde nooit. Die veranderde nooit niet!

 

Dat ging op zich jaren goed. Ik hield mijzelf aardig staande. Maar als ik er nu op terug kijk. Het is niet van de een op de andere dag mis gegaan. Het begon langzaam af te brokkelen. Net als alles van ouderdom, begon de tand des tijds langzaam te knagen. Langzaam te knagen aan alles wat ik vond. Ik vond ineens bepaalde dingen niet meer zo.

 

Neem nu Korn. Dat was ooit heel duidelijk. Dat was simpel. Dat was gewoon een kut-band! Daar kon ik heel kort over zijn, maar dan kan vandaag de dag dus niet meer. Het zat namelijk zo. Primus kwam in 1995 naar Nederland. Op maandag 18 september speelden ze in NightTown, Rotterdam en woendag de 20e in Paradiso, Amsterdam. Waarom ik dat nog zo goed weet? Simpel, het was de allereerste keer dat ik mijn grote held Les Claypool zou zien spelen. En misschien helpt het ook dat ik het concertkaartje van Primus in Paradiso nu voor mijn snuffert heb liggen. Primus in Nederland en beide avonden was ik aanwezig. Beide avonden kon ik niet wachten tot ik mijn grote held zou zien spelen. En beide avonden moest ik geduld hebben. Moest ik aanzien hoe een aanstellerig mannetje stond te jammeren op het podium. Een zielig ventje dat er niet uitzag en ook nog eens de letters HIV op zijn arm had staan. En alsof dat nog niet genoeg was, hij dreunde ook hele stukken tekst op van mijn oude Hip Hop helden. Geen moment was het toen in mij opgekomen dat het wel eens een soort van ode aan kon zijn van de man. Nee, ik was stellig in mijn mening en die luidde; "dit is een kut-band". In het voorprogramma van Primus staat een enorme kut-band! En de tien mensen die om mij heen stonden, dachter er volgens mij hetzelfde over. Erg populair waren ze niet die avond.

 

Een jaar later kwamen vrienden naar mij toe dat ik de nieuwe CD die ze gekocht hadden toch echt moest luisteren. Dat was zo'n waanzinnig gave band! Ze wisten zeker dat ik dat ook vond. Ik zag de hoes, herkende de naam en had mijn mening gelijk klaar; "Nee man, dat is een kut-band!" Niet dat ik de CD luisterde. Nee, natuurlijk niet! Mijn mening was mijn mening en dat zat wel snor. Geen moment kwam het in mij op dat ik mij een jaar daarvoor wel eens vergist kon hebben.

 

Jarenlang heb ik het volgehouden. Korn kwam vaker en vaker langs. In de CD-speler van mijn vrienden. Op de festivals waar ik naartoe ging. Overal waren ze. Elke keer weer meer populair dan de keer daarvoor. Maar mijn mening stond gelukkig sterk als een huis.

 

Het is ook in die jaren dat ik bassist was in een metal-band. In 1997 ben ik begonnen met basgitaar spelen en al snel was daar Dusk Till Dawn. De metalband die ik met Rory en Arjen gestart was. Samen zouden we de meest brute harde muziek maken die er was. Want dat was gaaf! Covers? Echt niet! Wij maken eigen muziek, want dat is oneindig veel leuker om te doen. Covers spelen is maar suf.

 

En ook dat ging jaren goed. Negen mooie jaren om precies te zijn. En als ik er nu op terug kijk is het daar misschien wel mis gegaan. Als ik er nu op terug kijk is daar het afbrokkelen begonnen. Het echt brute keiharde is er nooit geweest en mijn invloeden zijn in ieder geval vanaf de eerste dag soft als een ijsje geweest. En ze werden softer, softer en softer.

 

En toen was het ineens gebeurd. Dusk Till Dawn was verleden tijd en ik deed even niets meer. Mijn basgitaar hing ruim een jaar aan de wilgen. Meer dan een jaar heb ik hem met geen vinger aangeraakt. Ik was er klaar mee. Had er geen plezier meer in. Maar gelukkig kruipt het bloed toch altijd weer daar waar het niet gaan kan. Komt alles wat er in zit, er toch uiteindelijk echt uit. Het is alleen even wachten op het juiste moment.

 

 

Ik zal het ook nooit vergeten. De avond van de auditie wandelde ik de oefenruimte binnen en kreeg ik als eerste de mededeling "Wat komt een metalbassist nu weer bij ons doen?". En ook bij mijn vrienden kreeg ik er van langs; "Wat ga jij nou voor pussy-muziek spelen?"

 

Ja, als ik er op terug kijk was toen het afbrokkelen al in volle gang. Niets was meer zoals het leek. Mijn meningen vielen stuk voor stuk uit elkaar. Ik die altijd keiharde puist-herrie wilde spelen zat De Vlieger van Andre Hazes in te studeren. Vier avonden van bloed, zweet en tranen. En ik genoot!

 

En zo kon het ook gebeuren dat ik ineens met een CD van Korn in mijn handen stond. Ergens in 2007 zal het zijn geweest. Ik kocht hun debuut Korn en de opvolger Life is peachy. En ik moest mijn vrienden dus eerlijk toegeven dat ik er jaren lang naast zat. Net als ik mijn vrienden eerlijk moest toegeven dat ik waanzinnig geniet van het spelen van covers van Nederlandse artiesten. De artiesten die ik jarenlang niet serieus heb genomen. Artiesten waar ik jarenlang braakneigingen van kreeg.

 

Het is dus niet dat ik het al niet een heel klein beetje heb zien gebeuren. Het verval. Het afbrokkelen van mijn meningen. Het is dus niet dat ik helemaal voor een verrassing sta. Alhoewel, dit gaat toch wel ver hoor. Dit voelt haast niet als verbazen, maar meer als omvergeblazen worden. Want wat doe ik mijzelf nu toch aan? Nu ga ik echt te ver!

 

Afgelopen dinsdagavond zet ik de televisie aan. Ik zap een beetje van kanaal naar kanaal. Nederland 1, 2 en 3 sla ik eigenlijk vrij snel over. Een fractie van een seconde blijven mijn gedachten bij Nederland 2 hangen, maar voordat mijn onderbewustzijn het goed en wel door wil geven zit mijn bewustzijn al kanaaldiep in de commercieele zenders. Ik zap door en door, niets te zien. Ik zap nog verder. Ben inmiddels weer rond en kom weer bij de Nederlandse zenders uit. Dit keer laat mijn onderbewustzijn zich niet zo snel aan de kant zetten en val ik midden in de film Sekjoeritie. Net in een scene die mijn aandacht wel weet vast te houden. De film is al een kleine drie kwartier aan de gang en voor ik het goed en wel door heb zit ik er midden in. En hoewel het al vrij laat is, kijk ik de film helemaal tot het einde af. En ik heb plezier! Ik geniet van het verhaal en geniet van het spel! Wat een waanzinnig leuke film!

 

En daar is het dus mis gegaan. Van metal naar Hollandse hits ging nog wel. Dat was een stap die ik nog wel kon maken. En ook het eerlijk toegeven dat Korn helemaal niet zo slecht was, daar kan ik mij wel overheen zetten. Eerlijk toegeven dat ze eigenlijk best goed zijn, dat was daarna helemaal niet zo heel moeilijk meer. Net als ik vandaag de dag echt kan genieten van macaroni! Ook zo'n verandering die te overleven is.

 

Maar deze verandering doet mijzelf helemaal op mijn grondvesten schudden. Het realiseren wat ik nu gedaan heb laat mij het grip op mijzelf even helemaal verliezen. Want hoe kan ik het mijzelf nu verkopen dat ik afgelopen dinsdag met veel plezier heb gekeken naar een productie die door de EO is gemaakt en uitgezonden? De evangelische omroep! De VPRO, dat was mijn omroep. Die zonden programma's uit waar ik mij mee kon identificeren. Daar keek ik met plezier naar. Niet naar de EO! De EO had en heb ik niets mee! Zo simpel was het toch altijd? Zo simpel kan het toch nog steeds zijn?

 

Nee, zo simpel kan het dus blijkbaar niet meer zijn. En daarom ben ik nu toch echt even helemaal de draad kwijt. Weet ik het gewoon echt even niet meer. Ben ik nog wel geloofwaardig? Zit ik midden in een identiteitscrisis? Hoe nu verder?

 

Vroeger was alles eenvoudig. Alles was duidelijk en helder. Vroeger is alleen niet meer! En ik? Ik geloof dat ik het even niet meer weet! Ga ik nu ook al geloven? Nee toch...