Ik ben toe aan een vakantie! Ja, dat klinkt bijzonder. Ik weet het, maar reizen is echt iets anders dan vakantie hoor. Nee, ik klaag niet. Zo moet je deze opmerking totaal niet lezen. Het is gewoon dat ik lekker uitkijk naar mijn laatste weekje.

 

Want zover is het inmiddels. Nog een paar dagen en dan gaat de laatste week van mijn reis in. Heb er bijna zes van de zeven weken op zitten. Heb inmiddels ook besloten dat die laatste week heerlijk op de eilanden in het zuiden van Thailand gaat plaats vinden. Even lekker een weekje op het strand uitrusten. Even al die indrukken verwerken. Even heerlijk een stukje vakantie vieren.

 

Want ja, reizen is iets anders dan vakantie. Het is voornamelijk genieten, waanzinnig veel indrukken opdoen en af en toe even doorbijten. De eerdergenoemde 33 uur durende reis van Laos naar Vietnam. Nee, ik zal nooit van mijn leven meer opkijken tegen de reis naar de wintersport. Dat is een eitje, zo heerlijk comfortabel in mijn eigen luxe patserbak. En zo was ook de excursie naar The Killing Fields even doorbijten, maar laat ik niet op de feiten vooruitlopen.

 

Het laatste verslag zat ik nog in Vietnam en inmiddels sta ik op het punt om Cambodja te verlaten. Er is een hoop gebeurd in de tussentijd

 

Eerst ben ik dus heerlijk met het vliegtuig van Danang naar Ho Chi Minh City gevlogen. Dat was echt een goede actie! Ik weet nog steeds niet waar het dipje vandaan kwam, maar gelukkig was hij diezelfde avond alweer verdwenen. Tijdens het eten had ik een super leuk gesprek met twee Franse meisjes waar ik bij aan tafel zat en later op de avond heb ik veel lol gehad met een aantal Nederlanders. Deze gaven mij ook de tip om de tunnels te bezoeken, dus het Vietnam-vluchtplan liep alweer een keurige vertraging op. Maar goed, zo gaat het eigenlijk al zes weken lang en dat is juist een van de mooie dingen aan reizen op deze manier.

 

De volgende ochtend werd ik dus weer heerlijk vol goede moed wakker en ben ik naar Ho Chi Minh City gevlogen. Daar van het vliegveld naar de backpackers-omgeving gewandeld, ruim acht kilometer met volle bepakking! Ja Dennis, Gaby en Remon, ik blijf in conditie. Ook al train ik nu ietsje anders.

 

Vanuit Ho Chi Minh city een excursie gedaan naar de Cu Chi tunnels. Dat was echt waanzinnig! Er was ook een schietterrein, dus dat zorgde voor een levendige ervaring. Terwijl we door de bossen liepen hoorden we continue schoten. De kogels vlogen gelukkig niet om ons heen, dus de ervaring was vast niet helemaal vergelijkbaar met die in de jaren zeventig. Maar toch!

 

Het kruipen door de tunnels was ook echt heel bijzonder. En dan kropen wij alleen nog maar door de eenvoudige hoogste level tunnels!!! De Vietnamezen hadden op drie verschillende lagen tunnels, de diepste zes meter diep en maar veertig centimeter hoog ofzo. Onvoorstelbaar wat die mensen hebben gedaan om hun land te verdedigen. Ik heb er echt diep respect voor! Ik zie ons Hollanders dat nog niet doen. Maar goed, ik mag daar niet over praten. Heb gelukkig nog nooit een oorlog mee hoeven maken en hoop dat ik onervaren in een van mijn oude dagen mag sterven. Sommige dingen hoef zelfs ik niet meegemaakt te hebben.

 

De dag erna stond er weer een heerlijke boottocht op het programma. En wat voor eentje! Twee dagen varen door de Mekong Delta, een nachtje slapen op een hotelboot en uiteindelijk eindigen in Phnom Penh, Cambodja. Vroeg in de morgen stapte ik de bus in die mij naar de boot zou brengen en maakte ik mij lichtelijk zorgen over de samenstelling van de groep. Er zijn kopjes thee die ik liever drink. Mijn zorgen werden gedeeld door twee Duitse jongens, Gunnar en Stephan. Het was dus ook niet verwonderlijk dat wij elkaar snel wisten te vinden en er een groot feest van hebben gemaakt! Zoals eerder te lezen werd de tweede dag een zeventien uur durende bier-marathon, wat een feest!!!

 

In Phnom Penh mocht een bezoekje aan The Killing Fields en de S-21 gevangenis natuurlijk niet uitblijven. Wat een drama! Ik kan niet uitleggen hoe in en in triest ik er van werd. Wat er gedurende jaren zeventig in Cambodja heeft afgespeeld is niet te verwoorden zo erg! Ergens op het terrein staat een boom en deze boom werd gebruikt om kleine kinderen (babies en peuters) tegen kapot te slaan. De kinderen werden aan hun beentjes vastgehouden en met hun hoofdje doodgeslagen tegen de boom. Ik zag de grote lieve onschuldige ogen van Dana voor mij en de tranen stonden in mijn ogen. Terwijl ik het opschrijf staan de tranen nu weer in mijn ogen, ik ga mij niet stoerder voordoen dan ik ben. Geloof mij, je kunt je niet voorstellen hoe verschrikkelijk die tijd voor die mensen moet zijn geweest! De gruwelijkheden, ongehoord! Een paar miljoen mensen zijn er in een kleine vier jaar tijd afgeslacht. Allemaal zonder kogels natuurlijk, want die waren te kostbaar. Nee, de geblindoekte slachtoffers moeten allemaal op een meest verschrikkelijke manier aan hun einde zijn gekomen. Wel werd het een muzikaal einde, want luidde muziek moest voorkomen dat andere gevangen het kermen en jammeren konden horen. En ook voor de bewakers en beulen was dit jammeren natuurlijk geen pretje om aan te horen. Nee, gelukkig was daar de luidde muziek die het voor iedereen waarschijnlijk dragelijk maakte.

 

Wat het voor mij ook heel bijzonder maakte was dat ik de excursie samen met Gunnar en Stephan deed. De jongens zijn respectievelijk 30 en 29 jaar geleden in Oost-Duitsland geboren. Hebben dus ook niets te maken met de tweede wereld oorlog, maar voelen zich er nog steeds een soort van schuldig over. Ondanks dat zij niet eens in die tijd geboren zijn! Het zit echt heel diep bij die mensen. En natuurlijk is het heel goed dat ze stil staan bij het verleden. En natuurlijk mogen we nooit vergeten hoe erg die tijd ook was. En wat voor gruwelijkheden de Duitsers onder leiding van Hitler hebben begaan. Maar staan wij Nederlanders nog steeds stil bij de gouden eeuw? Toen waren wij ook geen lieverdjes. Moet ik mij daar een paar honderd jaar later nog steeds schuldig over voelen? Nee, dat denk ik niet. Ik leefde niet in die tijd en kan niet verantwoordelijk worden gehouden voor mijn voorouders. Natuurlijk moet ik mij wel degelijk realiseren dat we een heel groot deel van onze welvaart aan die tijd te danken hebben en daar mogen we zeker wel stil bij staan, maar schuldig voelen is een te groot woord. En zo denk ik ook dat het voor Gunnar en Stephan te veel is om zich schuldig te voelen over de daden van hun voorouders. Het was daarom heel bijzonder om samen met hen naar The Killing Fields te gaan. Langzaam zag ik het ongeloof in hun ogen dat hun volk niet de enigen op aarde waren die dood en verderf hebben gezaaid. En wie weet waar dit soort praktijken vandaag de dag nog steeds gebeuren? Het is helaas naief om te denken dat we als wereld geleerd hebben van het verleden. Nee, het verleden lijkt zich continue te herhalen. Net even op een iets andere manier, maar elke keer zijn daar weer die gruwelijkheden. En het enige dat we kunnen doen is zorgen dat de mensen die er van leren groter worden in aantal. Hopelijk lukt het dan ooit om dit soort dingen echt het verleden te laten zijn, het hoofdstuk oorlog af te sluiten. Maar ik ben bang dat ik die dag in mijn leven niet zal mogen meemaken.

 

Gelukkig zijn er ook leuke dingen die ik nog wel mee mag maken en meegemaakt heb. Want na Phnom Penh nam ik de snelle boot naar Siem Reap. Op naar Angkor Wat! En dat is waar ik nu ben. Gisteren heerlijk lui mijzelf laten rondrijden in een tuk-tuk met heel de dag een prive-chauffeur. Veel tempels gezien en ik was van tien tot zes op pad. Daarna op tijd naar bed, want de tweede dag wilde ik gaan fietsen. En dus ook vroeg beginnen. Om kwart voor vijf ging mijn wekker en in het donker ging ik op pad. Natuurlijk zonder licht, want dat is een luxe die ze hier op fietsen niet kennen. Ik heb zeker tot half twaalf rondgefietst en toen was het mooi geweest. Ik heb flink wat kilometers over stoffige zandweggetjes gemaakt en dat was echt genieten!

 

En zo ga ik vanavond maar eens genieten in de Ierse Pub hier. Elke woensdag en zaterdag is er een live-optreden, dus dat wordt vast wel leuk! Morgen ga ik dan onderweg naar Bangkok, om langzaam richting de eilanden in het zuiden van Thailand te gaan. Mijn welverdiende vakantie, al zeg ik het zelf. Want daar ben ik wel aan toe, hoe bijzonder dat ook klinkt.