Een klein inschattingsfoutje was het maar. Het zou iedereen kunnen overkomen. Was het simpel pech of een beetje een domme actie? Had ze het kunnen voorkomen of had ik misschien beter op moeten letten?

 

We hebben allebei geluk gehad. Gelukkig hoefde ik nog net geen telefoontje naar Apeldoorn te plegen en ik denk dat zij niet eens weet wat een verzekering is. Ik denk in ieder geval wel dat ze haar lesje geleerd heeft. Ik in ieder geval wel!

 

Nou ja, is dat wel zo? Ik vraag het mij af. Ik was niet echt helder meer. Had een fantastische dag op het water achter de rug. Samen met Gunnar en Stephan, twee Oost-Duitse jongens van 30 en 29 jaar oud. Met hen ben ik de afgelopen drie dagen op pad en we hebben een super tijd!

 

Er moest dus ook wel weer een klein kinkje in de kabel komen natuurlijk. Zo gaaf als het afgelopen dagen was. Zo relaxt, zo rustgevend dat water. Heerlijk bootje varen van Vietnam naar Cambodja. Heerlijk biertjes drinken op het dak van de boot. Het was gewoon een groot voetbalfeestje. Zo kun je het wel vergelijken.

 

Zo kwamen we vrijdag dus aardig beschonken Cambodja binnen. Wat dat een inschattingsfoutje? Misschien wel. Wie zal het zeggen. Na zeventien uur van non-stop bier drinken ben je misschien niet meer de meest heldere op de planeet. Ik niet in ieder geval. Ik ga daar niet meer stoer over doen dan nodig is. Ik was klaar met drinken!

 

En zij? Ik weet het niet. Ik kan alleen maar gissen naar het verloop van haar dag. Ik kan alleen maar gissen naar haar motieven. Naar haar verleden. Ik denk niet dat ze dezelfde kansen als mij in haar leven heeft gehad. Anders verlaag je jezelf niet zo. Want zo voelt het wel. Maar dat is voor mij lekker makkelijk gezegd. Zij kan misschien niet anders.

 

Alhoewel? Zelfs dat betwijfel ik. Ik denk dat er altijd mogelijkheden zijn. Je moet ze alleen willen zien. Ook al ben je dan een product van je omgeving en heeft niet iedereen het geluk om in een kansrijke omgeving op te groeien, je omgeving is groter dan je eigen omgeving. Je eigenwaarde kun je aan veel verschillende dingen afmeten.

 

Maar goed, misschien praat ik er wel veel te gemakkelijk over. Oordeel ik te snel. En dat is wel iets dat ik deze reis heb geleerd. Oordelen is zo makkelijk en zet je zo vaak op het verkeerde been. Probeer je eerst in te leven in de ander en denk dan nog maar eens of je oordeel terecht is of niet.

 

Want een inschattingsfoutje is zo gemaakt. Een inschattingsfoutje die grote gevolgen kan hebben. Zat zij er naast? Zat ik er naast? Heb ik geluk gehad of eigenlijk zij? Ik denk dat we beiden heel veel geluk hebben gehad en gelukkig is alles goed afgelopen.

 

Ja, want ik zal gelijk de afloop verklappen. Het was een happy end! Nee, geen massage met happy end. Dat zou te voor de hand liggen. Nee, aan het einde kon iedereen verder met zijn leven. Hebben we niets verloren. Nou ja, bijna niets dan.

 

Ik verloor mijn beheersing! Ik liet mij even helemaal gaan. Weg was daar het respect voor mijn medemens. Ik was kwaad. Ik was bang. Ik was furieus! Binnen enkele seconden nam ik een beslissing, die fataal af had kunnen lopen. Ze had het niet kunnen overleven. Mijn kracht is te groot. Ik nam een beslissing die het einde van mijn leven had kunnen betekenen. Want wie waren die twee mensen die op ons af kwamen lopen? Kwamen ze mij helpen of haar?

 

Ok, ik zal er niet meer omheen draaien. Het volgende vond plaats. Ik was klaar met drinken, dus verliet Gunnar en Stephan. Die in goed gezelschap waren. Samen met twee Oostenrijkse meisjes zaten we heerlijk op een terras in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Zoals ik al aan heb gegeven zaten we in een zeventien uur durende drinkmarathon en waren dus al flink in de gloria. Op een gegeven moment sta ik op en loop naar de rivier. Dat is gewoon de straat oversteken en dan een trap-achtig paadje naar beneden volgen. Niets spannends aan. Een inschattingsfoutje om daar alleen naartoe te lopen op dit uur van de avond? Waarschijnlijk wel!

 

Terwijl ik rustig op de trap zit, te genieten van het rustig kabbelende water, komt er een vrouw aangelopen. Het is al flink donker, dus niemand kan ons echt zien. De vrouw komt naast mij zitten en wil mij flink plezieren. "Let me give you good time!" zijn haar woorden of iets in die strekking. Ik duw haar van mij weg en zeg "Go away". De vrouw is echter vastberaden om mij te plezieren en blijft aandringen. Ze probeert mij overal aan te raken en ik blijf haar vriendelijk van mij af duwen, "Please, go away. Leave me alone!".

 

Dan geeft mevrouw het op en staat op. Op datzelfde moment geeft intuitie mij in dat ik naar mijn rechterbeen voel. Net boven mijn knie. Daar waar mijn portomonee zou moeten zitten. Zou moeten zitten, want hij zit er niet meer.

 

 

Ik sta gelijk op en pak de vrouw bij haar arm. "Give me back my wallet" zeg ik luid en duidelijk. Iets in mij zegt mij dat ik niet stil moet zijn en een veel herrie moet maken. Dat moeten mensen horen. Misschien werkt het in mijn voordeel. De vrouw probeert los te komen, maar is geen partij voor mijn kracht. Ik knijp harder in haar arm en herhaal nog harder en venijniger wat ik eerder zei. De vrouw blijft ontkennen en zegt dat ik haar los moet laten.

 

Was het harde afblaffen een kleine inschattingsfout? Ik weet het niet. Er komen van boven de straat een man en een vrouw naar beneden gelopen. Zijn het haar handlangers of komen ze mij helpen? Ik weet het niet en kan geen risico nemen. Ik ben furieus. Hoe het gebeurd weet ik niet, maar dan zie ik mijn portomonee en knapt er iets in mij. De hoolie in mij komt boven. Ik jank de vrouw keihard in haar smoel en maai flink om mij heen. Ik kan mij nog net bedwingen om keihard Rotterdam hooligans te roepen, maar dat zou veel te veel humor voor de situatie zijn. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ongeloofelijk bang ben. Dit moment bevat geen spatje humor. Die moment bevat mijn angstzweet. Dit moment bevat mijn blijkbaar eindeloze boosheid. In dit moment verlies ik compleet mijn beheersing. Ik maai om mij heen en werk mijzelf richting mijn portomonee. Het interesseert mij geen fuck wie of wat ik raak. En ik weet ook niet meer precies hoe het mij gelukt is, maar ik weet mijn portomomee terug te pakken.

 

De vrouw is inmiddels gevlucht en de twee andere mensen blijven rustig bij mij staan. Ik heb nog steeds geen flauw idee of ze mij wilden helpen of dat het handlangers zijn. Inmiddels staan er meerdere mensen te kijken naar waar die herrie vandaan komt, dus misschien kiezen ze eieren voor hun geld. Mij neersteken en alsnog met de portomonee weg te komen is geen optie meer.

 

Misschien was het dus toch geen inschattingsfout om veel herrie te maken. Misschien was het dus toch geen inschattingsfout om de situatie op een geweldadige manier naar mijn hand te zetten. Ik zat het nooit te weten komen. Ik weet alleen dat ik geluk heb gehad. Ik heb mijn bezittingen nog en ik ben ongeschonden uit de strijd gekomen. Geen krasje of niets.