En dan ben ik er gewoon even helemaal klaar mee. Ja, het is genoeg geweest. Ik kan niet meer. Of liever gezegd, ik wil niet meer. Er is een hoop dat ik kan hebben, maar het cultuurverschil tussen Vietnam en Nederland is mij een zevenmijlslaarzenstap te ver.

 

Ik zit alleen wel met een vraag. Ligt het aan de mensen of ligt het misschien stiekem aan mij? Zit ik na vier weken gewoon even in een reisdipje of liggen het Vietnamese volk en ik echt niet op een en dezelfde lijn?

 

Zat vanochtend nog overheerlijk in mijn boek te lezen. Tijdens het ontbijt, op een terras langs de river, in het morgenzonnetje. Dat was een keurig genietmomentje. Het boek heet 'Computers, the machines we think with'. Gevonden in een heel vreemde boekenwinkel in Hue. Het boekje is uitgegeven in 1962, het is de eerste druk en het werd dus al door mensen gelezen ver voor ik geboren was! Stiekem fantaseer ik dat het door een Amerikaanse soldaat, die zijn studie aan de universiteit van Ohio heeft moeten onderbreken om in Vietnam te vechten, is achtergelaten. Vrijwillig of is het hem afgenomen tijdens het krijgsgevangenschap? Is het misschien zo terecht gekomen in de bibliotheek van een Vietnamese universiteit? Er staan stempels in van beide eerder genoemde universiteiten, dus het zou zomaar kunnen. Of slaat mijn fantastie weer eens te hard op hol en zijn er duizenden andere mogelijkheden te verzinnen? Een spannende geschiedenis of niet, het boek is super interessant! Echt een meesterwerkje, waar ik op dit moment dus met heel veel plezier in lees! Het is de 4000 dong die het kostte meer dan waard. Het is de 15.2 Eurocent die het dus kostte ruim dubbel en zelfs overdwars waard!

 

Vanmiddag mijzelf heerlijk laten meesleuren door de golven van de zee. Het strand hier in Hoi An is echt waanzinnig mooi! Uiteraard ben ik er netjes naartoe gewandeld, vijf kilometer heen en uiteindelijk weer vijf kilometer terug. Een heerlijk stukje beweging waar ik volop van geniet. Ook al is het dan te warm om serieus te sporten, ik beweeg met veel plezier!

 

Nee, ik weet echt niet of ik wel in een reisdipje zit. Ik ben echt bang dat het gewoon de mensen zijn. Je kunt hier dus geen vijf minuten wandelen zonder door iedereen aangesproken te worden. Iedereen wil weten waar je vandaan komt, de standaard inleiding naar de zoveelste truuk om je iets te laten kopen. Je wordt nog net niet de winkels ingetrokken, het blijft gelukkig bij een; "buy something. please!" Elke brommer stopt bij je en negeren is er echt niet bij. Ze gaan gewoon voor je staan, wild met hun armen zwaaiend voor als je ze misschien toch nog niet gezien had en duwen je nog net niet achterop.

 

Nee, ik weet echt niet of ik wel in een reisdipje zit. Ik ben echt bang dat het gewoon de mensen zijn. En dan vooral de mensen die geld willen verdienen. En dat doen ze aggresief. Zelfs in het openbaar vervoer. Ik pakte gisteren de bus van Hue naar Danang. Kocht voor 37.000 dong een kaartje en had bij het verlaten van het busstation de complete achterbank voor mijzelf alleen. Niet echt comfortabel, maar voor drie uurtjes wel te overleven. Niet dus! De bus reed namelijk het busstation uit en stopte gelijk aan de kant van de weg. Een onbeschofte vrouw, ik kan haar helaas geen andere kwalificatie geven, schreeuwde iedereen de bus in. Mensen die de bus in kwamen en vonden dat het al veel te druk in de bus was, werden hardhandig naar binnen geduwd. Echt, met heel veel moeite wisten sommige toch weer buiten te komen. Mevrouw gaf echter niet op, de bus zou hoe dan ook stampensvol vertrekken. Tenminste, dat begon langzaam mijn vermoeden te worden en niets bleek minder waar. Halverwege het proces duwde de vrouw bruut mijn voeten meer naar mij toe, want er moest hoe dan ook iemand voor mij op de kleine verhoging zitten. Dat die meneer drie uur lang mijn knieen puntig in zijn rug voelde steken, zal haar waarschijnlijk een worst zijn geweest. Ik voelde mij bijna schuldig, maar kon er echt niets aan doen. Uiteraard had mevrouw al eerder mijn rugzak grof op mijn schoot gezet. Hoe ik het in mijn westerse kop haalde om die zomaar voor mij op de grond te zetten. Zoals je net kon lezen was dat namelijk een prima zitplaats. Op het moment dat ik dacht dat er echt niet meer mensen in konden, wist mevrouw er nog zeker vier extra mensen bij te doen. Bruut dirigeerde ze andere mensen van hun plek, naar een andere plek, zodat die extra vier er ook nog bij konden. Mensen werden gewoon op elkaar gepropt. Iedereen zat hutje mutje dicht tegen elkaar aan. En ik zat er middenin! Naast mij zat een meisje dat halverwege de reis besloot dat ze haar hoofd heel goed op mijn schouder kon leggen. Zo viel ze rustig in slaap, haar haren heerlijk in mijn gezicht wapperend. Geen Vietnamees die het een ruk interesseert of hij andere mensen tot last is.

 

Nee, ik weet echt niet of ik wel in een reisdipje zit. Ik ben echt bang dat het gewoon de mensen zijn. En daarom heb ik vanmiddag op het strand een besluit genomen. Ik ontsnap dit pipo-land! En wel morgen! Ik heb zojuist een vliegticket Denang - Saigon gekocht. Eerst wilde ik heerlijk afreizen met de trein, onderweg ook stoppen in Nha Trang, maar ik stap het vliegtuig in. Ik ben even klaar met deze mensen. In plaats van vijftien uur in een trein te zitten, ga ik mij waarschijnlijk twee uurtjes ergeren in een vliegtuig. Want daar zullen ze hier ook wel een belachelijke onderneming van hebben gemaakt. Ik hou rekening met het ergste!

 

Zit ik dan echt niet in een reisdipje? Zijn er dan helemaal geen vriendelijke mensen hier in Vietnam? Gelukkig is dat ver van de waarheid. Er zijn zeker wel vriendelijke mensen. De gewone mensen die in hun huisje met hun eigen leven bezig zijn. Die kijken je vriendelijk aan en zeggen gedag zonder bedoeling. De kinderen die je bij het hardlopen lachend achterna rennen. En ook eigenlijk het meisje in de bus die tegen mij aan in slaap viel. Het was echt geen onvriendelijk meisje, want ze lachtte regelmatig vriendelijk naar mij als ik wonderlijk keek hoe er nog meer mensen de bus ingeduwd werden. In een aantal gevallen zijn het gewone kleine cultuurverschilletjes die mij nu even met al het andere erbij opgeteld teveel worden.

 

En daarom ontsnap ik aan Vietnam! Ik stijg boven de ellende uit en ga verder. Heb zo genoten van Thailand en Laos en kijk al volop uit naar Cambodja. Vietnam valt gewoon een klein beetje tegen. Zou het dan stiekem toch een klein reisdipje zijn?