En dat is wat ik op het moment ook maximaal aan het doen ben. Het is eenvoudig om te denken dat ik een paar stapjes over de helft van mijn reis ben. Het grootste gedeelte heb ik dus al achter mij liggen. Het aftellen voor ik weer mag werken kan beginnen. En dus klinkt het alsof het gras aan de andere kant van mijn reistijd groener is. Echt niet! Ik weiger dat vrolijk te accepteren en geniet dus volop van het gras waar ik nu in sta.

 

Maar om jullie toch een klein beetje een impressie te geven van het gras waar ik in stond, hier weer een kleine opsomming van de afgelopen dagen. Het is immers alweer even geleden en er is veel gebeurd!

 

In Vang Vieng ben ik dus gaan wachten op mijn Vietnam-visa. Ik nam de goedkoopste optie, wat betekend dat ik mijn paspoort drie dagen later pas weer terug had. Nu is Vang Vieng super mooi en levendig, dus dat was geen enkel probleem. Het staat vooral bekend voor het hersenloos tuben, wat inhoudt dat je in een autoband de rivier afdrijft. Onderweg zoveel mogelijk zuipt in alle kroegjes langs de rand van de rivier en jezelf onder laat stiften met allerlei bizarre teksten.

 

Dat klinkt dus als het top-feestje voor Freddy. Nou, ik heb het overgeslagen. Ik had er gewoon geen tijd voor. Er is namelijk ook waanzinnig mooie natuur om te ontdekken daar. Natuur waar je dus uren kunt wandelen zonder ook maar iemand tegen te komen. Je bergen kunt beklimmen en als traktatie een uitzicht krijgt die al je adem wegneemt. Zo mooi!!!

 

Vanuit Vang Vieng ben ik daarna aan een belachelijke reis begonnen. Een reis die 33 uur zou gaan duren. Ik vertrok zondagmorgen om 10 uur met de lokale bus van Vang Vieng naar Vientienne, een uurtje of vier. Die waren echter zo voorbij, ik zat namelijk de hele reis gezellig met Felicity te kletsen. Een erg leuke Engelse van ergens tegen de dertig jaar oud. Eenmaal in Vientienne klesten we vrolijk verder, tot ik mij rond 17.00 uur moest melden bij een soort reisbureau. Daar werd ik om 17.30 uur opgehaald door een open wagentje en werd ik naar het busstation gebracht.

 

Daar stond mijn super luxe VIP-bus klaar. Echt, het was een heuse VIP-bus. Dat stond er namelijk netjes in grote letters op. Ik weet zeker dat er grotere reisnachtmerries zijn te verzinnen, maar dat was er ook eentje van formaat. De bus was een oud bagger ding, zelfs in Rotterdam-Zuid rijden luxere stadsbussen. Heel de bus zat vol met Aziaten, maar gelukkig ook een heel gezellig Engels stel; Dan en Tara. Toen Dan en ik achter onze gezamelijk old-school Hip Hop liefde kwamen gingen we helemaal los. De bus vertrok om 19.00 uur en kwam 24 uur later aan in Hanoi, maar mede door Dan en Tara was de reis best dragelijk.

 

Ook wonderlijk trouwens. De bus vertrok zoals ik aangaf om 19.00 uur. Vijf uur later stonden we al bij de Vietnamese grens. Die natuurlijk dicht was!!! Ik ben te dom om de logica te begrijpen en heb het na zeven uur opgegeven. Ik kon er echt niet bij, maar gelukkig opende toen de grens zodat ik andere dingen aan mijn hoofd had. Wat een bende. Ik weet zeker dat de heren van Jiskefet eindeloos humorvolle sketches over dit soort taferelen kunnen verzinnen.

 

Maar goed, rond 19.00 uur dus eindelijk in Hanoi. Waar iedereen je natuurlijk met liefde overal naartoe wil rijden, maar niemand je wil vertellen waar je bent. Zucht! Omdat het al laat was hebben we het na een uurtje opgegeven en hielden we zelf een taxi aan. Ook al hadden we dan verloren, die opdringerige mafkezen bleven nee krijgen. Gelukkig hadden we een eerlijke en nette taxi-chauffeur, die ons snel naar een ATM en het hotel wat we wilden bracht. En dat voor nog geen vier Euro! Wat waarschijnlijk nog steeds veel te veel geld is, maar het kon mij op dat moment echt niet boeien! Nee Dan en tara, laat maar; ik betaal de taxi wel. Doe mij straks maar een lekker biertje! Met de zojuist gepinde vier miljoen Dong voel ik mij een rijk mens, dus die honderdduizend Dong voor de taxi lijkt een schijntje. Ik heb het eindelijk voor elkaar, ben miljonair!!! Wat is het leven toch heerlijk relatief.

 

De volgende dag stond in het teken van uitzoeken hoe we het leukste oud & nieuw in Halong Bay konden vieren. We kozen een georganiseerde reis van drie dagen. Mijn eerste echte georganiseerde actie, de rest deed en doe ik heerlijk op mijzelf! De vrijheid is mij veel belangrijker dan het gemak, is mij alweer opgevallen.

 

Eerst met de bus van Hanoi naar Halong City, daar op de boot stappen. Heerlijk lunchen op de boot en varen naar een grot. Man, man, man, wat knap! Die Vietnamezen hebben echt alles uit de kast gerukt om de grot maximaal te verpesten. Niet normaal meer. Het leek wel of ik in Disneyland was of beter een foute discotheek. Muziek, licht, beton, alles hadden ze verkloot. Gelukkig kwam ik niet voor de grot, maar voor de boot. Anders was ik zwaar teleurgesteld. Nu rende ik zo snel mogelijk door de grot heen op weg naar de uitgang en ging ik heerlijk op mijn bootje wat schrijven in mijn dagboek. Dan en tara dachten exact zoals ik en kwamen al snel ook aan bij de boot. En samen konden we er toch eigenlijk ook de humor wel van inzien.

 

Daarna weer lekker verder varen en volop genieten van de omgeving. Wat is Halong Bay waanzinnig mooi. Overal steken rotsen uit de zee, de een nog groter dan de ander. Overal eilandjes, waar je maar keek. Prachtig!!!

 

Op de boot was het een heel gezellig bende, met mijn Ierse kamergenoot, een stelletje uit Australie, Duitsland, de twee meisjes uit Finland en de twee vrouwen uit Shri-Lanka. En Dan en Tara niet te vergeten natuurlijk! Na het eten gingen we aan de karaoke, aangevoerd door jullie vriendje en zijn Ierse kamergenoot. We lagen blauw van het lachen! "We all live in a yellow submarine" en ik natuurlijk "Where are we livin'?" en de rest "Yellow submarine", ik weer, de rest weer, ik weer en ga zo maar door. Een bende! Ik denk dat John Lennon zich omgedraaid heeft in zijn graf en Paul McCarthy zich afvraagt waarom hij dat stukje zelf er niet tussen heeft gestopt. Ja kinders, zelfs de almachtige Beatles kunnen muzikaal nog wat van jullie vriendje Freddy leren.

 

Na het karaoke heerlijk wat afgedronken op het bovendek. Genieten van de sterren en de nacht!

 

De volgende dag kwamen we aan op Cat Ba island en daar stond een wandeling op het programma. Na de grot verwachtte ik er niet veel van, maar ik zat er de afstand van zo'n vijfentachtig planeten verder naast. Heerlijk door de jungle, klimmen naar het hoogste punt. Bijna zelfs vergelijkbaar met Noorwegen, zo zwaar. Heel goed te doen hoor, gewoon een heerlijk stukje beweging!

 

Daarna op naar het hotel en na de warme douche en lunch ben ik heerlijk gaan hardlopen. Op Cat Ba is het niet zo heel warm rond deze tijd, dus eindelijk kon ik weer even hardlopen.

 

En ja, toen oud & nieuw. Wat een bende. Teveel gelachen gewoon. Teveel gezopen ook. Met jan en allemaal gedanst, gedronken, gelachen, gesproken. Het was fantastisch! Zo uit het niets belandden we in een disco waar een paar honderd Vietnamezen uit hun dak gingen. Wij meedoen natuurlijk! Elk hele uur werd "Happy New Year" van Abba gedraaid, hilarisch! Van de disco weer naar een andere tent en rond een uur of twee vond ik het allemaal wel prima. Rond acht uur moest ik namelijk alweer op en ik was er wel klaar mee.

 

De volgende dag was ik tot grote ontevredenheid van de plaatselijke veldwachter weer eens de meest hilarische attraktie, waar ik de hele dag leuke opmerkingen over kreeg. Halverwege november stond mijn naam namelijk weer op het bord in de Pompier. Alle namen van vorig jaar waren netjes overgenomen, dus ook die van mij. Ik gaf Tjerk eerlijk aan dat ik uiteraard zou springen, maar dat hij weinig onder de indruk zou zijn. Hij heeft toen netjes Thailand +6 uur achter mijn naam gezet. Ook al zat ik dan in Vietnam, toen moest ik dus wel springen. Beloofd is beloofd. Zo gezegd en zo gedaan natuurlijk, dus in de haven trok ik al mijn kleren uit en sprong naakt het water in. Iedereen lag blauw van het lachen en ik belandt waarschijnlijk in menig fotoboek, want iedereen greep naar zijn fototoestel. Later op de dag lieten een aantal mensen ook de foto's zien die ze maakten. Fantastisch!!! Keurige actie weer en gelukkig hield meneer de veldwachter het alleen bij een heel boze blik.

 

En toen was het dus weer terug naar Hanoi, om zo snel mogelijk weer verder te gaan naar Hue. Daar zit Kate, het Engelse meisje uit bangkok en het is onze enige mogelijkheid om elkaar te ontmoeten. Misschien lukt het in Bangkok ook nog, maar in Vietnam is dit de enige kans.

 

Ik dook gisteren dus in een 13 uur durende nachttrein en ben net rond acht uur in de morgen aangekomen in Hue. Kate is vandaag op een dagtoer, maar vanavond gaan we gezellig wat eten.

 

En over eten gesproken. Het gras lijkt warempel wel groener aan de andere kant van de straat. Verdorie! Het water loopt langzaam uit mijn mond bij het aanzicht van een lekker eettentje. Tijd voor mijn ontbijt!