Emotional overload!
Hier is hij dan, het eerste korte verslag van mijn reis. En ja, ik ga het heel kort houden. Er is hier zo enorm veel te doen. En ik ontmoet zo waanzinnig veel mensen. Het is gewoon niet normaal meer.
Gisteren zat ik er echt even doorheen. Het was gewoon te veel. Mijn mond had heel de dag niet stil gestaan en ik was echt even toe aan een stukje rust. Maar dat lukte dus echt niet. Iedereen spreekt mij maar aan en het is zo gezellig. Iedereen heeft zulke leuke verhalen te vertellen. Het is echt niet te geloven. Ik was vantevoren een klein beetje bang dat ik misschien zeven weken alleen zou zijn, maar daar lijkt het vooralsnog totaal niet op. Ik denk dat ik straks heus wel momenten ga krijgen dat ik heel graag iemand ontmoet, maar nu is het echt een emotional overload.
Hier een korte opsomming: Marcus, 34 jaar en Australier, spreekt mij aan op straat. We spreken een uur later af om wat te gaan eten. Andrew, 34 jaar en Australier gaat met ons mee. Onderweg pikken we Sharon, een Kiwi van eind 20 op. Rem, een Thais meisje komt er even later ook bij zitten. Ik drink rode wijn uit Australie en vind het niet eens vies. Heerlijk is nog een groot woord, maar het begin is er; onder de indruk Dunja? De volgende morgen ontmoet ik aan het ontbijt Dave uit Liverpool. Als ik even later een wandeling maak wordt ik aangesproken door Steve, een 60-jarige man uit California. Hij reist samen met Ron, een even oude vriend van hem. We kletsen gezellig op een bankje in een park. Aan de overkant zit een Thaise jongen gitaar te spelen. Als Steve en Ron weer verder lopen, komt deze jongen met zijn gitaar naast mij zitten. Ik speel wat basloopjes op zijn gitaar en we zingen samen wat. Het is echt super!!! Dan ga ik weer verder en kom ik Marije tegen. Zij is 18 jaar, komt uit Deventer en vertrekt de volgende dag naar Sydney. Terwijl ik met Marije zit te kletsen stapt Scott op mij af. Waar ik dat T-shirt vandaan heb. Hij is ook bassist, ergens in de vijftig en komt uit Engeland. Speelt in The Opium Buddha's, een Spaanse band waar ook een eerder lid van Tears for Fears in speelt.
En dan ben ik er even klaar mee. Het wordt mij allemaal teveel! Ik wil even alleen zijn. Ik zeg Scott gedag en wandel naar mijn kamer. Daar zit Kate vlak voor mijn deur en zegt mij gedag. Kate is 30 jaar en komt uit Engeland. Ze voelt zich niet zo lekker en heeft enorm veel heimwee. Als ik haar vertel dat ik even gek wordt van de aandacht, vertelt ze mij een beetje sip dat ze dat ook wel zou willen. Het lijkt of niemand met haar wil praten. Ik voel mij daar zo rot over, dat ik mijn eigen moeheid aan de kant zet en naast haar ga zitten. Op een vreemde manier geeft het mij ook nieuwe energie dat ik wat voor haar kan betekenen.
Het is al snel heel gezellig en we besluiten samen op zoek te gaan naar een Pizza. Ze is bang dat nog meer Thais voedsel haar nu even teveel wordt. Dit is het begin van een super gezellige avond. We wandelen, vinden een Pizza-restaurant, wandelen weer verder, gaan gezellig bij een kroegje zitten en rond een uurtje of elf gaan we ieder naar onze eigen kamer. Wat een leuke avond en Kate is zichtbaar opgevrolijkt. Missie geslaagd! En door heel de avond met haar over zoveel verschillende dingen te praten merk ik dat ik zelf ook helemaal tot rust kom. Heerlijk!!!
Zo, nu ga ik even lekker een rondje Bangkok doen. Mijn doel is een treinkaartje te kopen, zodat ik morgen naar het noorden van Thailand vertrek. Ik stap straks een bootje in, vaar naar de Sky-train en die brengt mij vlak bij het treinstation. Daarvandaan is het ongeveer vijf kilometer terug naar mijn guesthouse, een leuke wandeling dus.
Groetjes uit Bangkok!
Wednesday, December 9, 2009