En dan maak ik mij los. Heb ik op Fields of Rock als enige interresse in Prong en zie ik de rest dus later wel weer. Beland ik op Pinkpop in een tent, om even te schuilen voor de veel te felle zon. Als ik mij omdraai zie ik een man op het podium staan met twee saxofoons in zijn mond en een bassist met maar twee snaren op zijn basgitaar. Morphine, mijn ontdekking van dat jaar. Stilletjes stond ik achterin de tent helemaal alleen te genieten van deze geweldige band!

 

Daarna weer terug naar de groep, lekker een biertje drinken. En nog eentje, nog eentje en waarschijnlijk nog wel eentje. Tot het moment daar is, dat ik weer alleen op pad ga. Onderweg naar de volgende belevenis, het volgende avontuur.

 

 

 

Ken je dat gevoel? Dat je valt, je valt en je valt. Je blijft maar vallen. Er lijkt geen einde aan te komen. In het jaar dat volgde zagen we elkaar elk weekend. Het ene weekend bracht de trein mij naar haar toe, het andere weekend tufte ze in haar tank half het land door naar mij. Er is tot op heden geen periode in mijn leven geweest dat ik gelukkiger was.

 

Samen in een bootje op het water dobberen. Met z'n vieren naar de film en na afloop natuurlijk McDonalds, haar zoons helemaal gelukkig en ik stiekem ook. Een biertje op zaterdagmiddag in haar keuken. Uit de kroeg shoarma mee naar huis genomen en aan mijn tafel smullen. En dan natuurlijk de sex niet te vergeten! Tot op heden ook nooit meer overtroffen. Beslist het beste, mooiste en heerlijkste dat mij overkomen is.

 

En toen was daar Pinkpop. We gingen er samen heen. En weg was de behoefte om even alleen te zijn. Ik hoefde niet zo nodig in mijn eentje op ontdekking uit. Samen hebben we er van alle bands, het bier, de mensen en wat niet meer genoten. Een festival op een manier zoals ik het nog nooit had meegemaakt.

 

Maar toen kwam de landing. Onverwacht lag ik daar in duizend stukjes op de grond. Want alles dat valt, kan niet oneindig vallen. Oneindig vallen gaat niet. Na de val komt de landing. Hard, pijnlijk, het einde.

 

 

 

Honderden, soms wel duizenden mensen staan te trappelen aan de start. Wachten op het startschot. Wachten tot we los mogen. Heerlijk, eindeloos rennen. Kilometers lang. Soms een gevecht tegen jezelf en soms zweven op het uitzinnige gejuich van de menigte die op dit soort evenementen afkomt. Zal ik mijn tijd aanscherpen? Met een onbeschrijfelijk lekkere moeheid open ik na afloop altijd weer de deur van mijn huis. Zak heerlijk voldaan op de bank. Drink iets, zet de televisie misschien zelfs aan en ga uiteindelijk naar bed.

 

Er gebeuren zoveel leuke dingen in de stad waar ik woon. Ze doen echt hun best om leuke evenementen te organiseren, zodat de stad bruist. Van die heerlijke dagen dat al je vrienden er weer eens zijn. Je zoveel vage kennissen weer spreekt. Het bier dat uiteraard rijkelijk vloeit. De tijd vliegt op dat soort dagen. Of misschien is avonden wel het meer juiste woord. Aangeschoten of stom dronken stap ik als een van de laatsten weer op mijn fiets naar huis. Als ik de volgende morgen van de voordeur naar mijn bed allemaal kleren zie liggen, weet ik waarom mijn hoofd zo belachelijk veel pijn doet. Het was weer eens te gezellig, een te grote bende.

 

 

 

Ik kijk om mij heen en ineens valt alles samen. Ineens zie ik het subtiele verschil en een gevoel van rust begint langzaam aan een lange, lange reis.