Ik kan mij natuurlijk vergist hebben. Ik vergis mij namelijk wel vaker. Jarenlang deed ik lacherig de muziek van wijlen Andre Hazes af als ondermaats. Tot ik het zelf met mijn basgitaar na moest spelen. Toen kwam daar het respect. Bij Marco Borsato ging dat sneller. Veel sneller. Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren. Zaterdag 29 januari, het jaar 2000. De Rabobank gaf een groot oud & nieuwfeest voor alle medewerkers die vlak voor, tijdens en na de eeuwwisseling moesten werken. Voor een kleine duizend mensen was er een heel groot feest opgezet. Een feest met verschillende optredens van o.a. Jules Deelder, maar het klapstuk was toch wel het optreden van Marco Borsato. Vlak na middernacht was dat het hoogtepunt van de avond.

 

Marco was in die tijd al een groot artiest, die gewend was voor duizenden mensen te spelen. Mijn verwachting was dan ook dat hij dit optreden snel en met weinig enthousiasme zou afraffelen. Niets was echter minder waar! Hij speelde alsof hij voor een compleet uitverkochte Kuip stond te spelen. Samen met zijn band maakte hij er een groot feest van en ik heb van begin tot eind vooraan met open mond staan toekijken. Ik was onder de indruk en nooit, maar dan ook nooit heb ik meer minderwaardig over de man en zijn muziek gedacht. Ik was om! Ik had mij in mijn onwetendheid sterk vergist.

 

Vandaag vergiste ik mij misschien ook, maar toch. Ik kreeg er een heel vreemd gevoel bij toen ik Marco zo naar de kop boven het artikel zag kijken. Je hoort af en toe mensen zo'n waanzinnig harde mening over hem hebben. Alsof de man niet altijd keihard voor zijn vergaarde vermogen heeft gewerkt. Alsof iemand die heel veel geld heeft niet moet zeiken als hij het allemaal weer kwijt raakt. En wat dan als hij na al het verlies misschien nog steeds heel veel meer heeft dan ik? Hoef ik het dan niet rot voor hem te vinden dat hij een groot deel is verloren en ook nog eens heel veel ellende over hem heen kreeg? Soms kunnen mensen zo waanzinnig hard zijn. Ach ja, dat is natuurlijk ook de Nederlandse mentaliteit. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. En steek vooral niet je nek boven het maaiveld uit. We hakken het er met veel plezier af.

 

Maar toch, de kaaskop die ik ben; ik voelde mij vandaag toch wat vreemd bij dit moment. En voor ik het goed en wel doorhad zag ik mijzelf op hem afstappen. Marco keek mij vriendelijk aan toen ik hem zei; "Ze kunnen schrijven en zeggen over je wat ze willen. Ik ben van mening dat je waanzinnig mooie muziek maakt en ik heb heel veel respect voor jou en je band." Daarop zag ik een glimlach op zijn gezicht verschijnen.

 

"Bedankt" zei Marco Borsato en hij gaf mij een hand.