Het verhaal van de twee arrogante teringsnollen en het onzekere ventje.
Heb ik weer. Ga ik een gezellig avondje naar de Apollo. Oeps sorry, ik bedoel natuurlijk naar het legendarische Apollo theater in Harlem, NY! Zit ik naast de twee grootste arrogante teringsnollen van Rotterdam! Dat verzin je toch niet?
In het begin had ik niets door. Zit gewoon leuk te kijken naar alle kandidaten van de amateurwedstrijd en geniet van de erg strak spelende achtergrondband op het podium. Dan hoor ik in een stil moment van de band ineens dat de twee meiden naast mij Nederlands tegen elkaar praten. Dus ik draai mij naar ze toe en vraag "Hoor ik dat nu goed?" en nog voor ik er wat achteraan kan zeggen zegt de een "Nee" en de ander besluit mij maar helemaal te negeren. Bizar!
In de pauze geef ik ze een tweede kans, want misschien zaten ze wel in een intens gesprek. Maar nee hoor, mijn poging een gezellig gesprek te beginnen strandt bij mijn derde vraag. Ik geef het op en vind het wel prima zo, maar toch...
...nu heb ik al een tijd het gevoel dat ik op de een of andere manier gezegend ben met het ontmoeten van de meest rare vrouwen van onze planeet en heb ik er steeds minder vertrouwen in dat er normale bestaan. Maar steeds meer begin ik ook aan mijzelf te twijfelen, want misschien ben ik wel gewoon heel raar. Ligt het aan mij, dat kan natuurlijk ook. Dat er nu twee meiden uit Rotterdam twitteren dat zij tijdens een leuke avond uit nu net weer naast de grootste sukkel van de tent moesten zitten. En wie zal het zeggen, misschien heb ik inderdaad zo'n waanzinnig grote plaat voor mijn kop en hebben ze gelijk. Ik begin het mij steeds vaker af te vragen en leuk is anders!
Thursday, October 7, 2010