Goedemorgen, lieve schat!
 
Er zijn ochtenden dat ik minder bijzonder wakker wordt. Eerlijk gezegd bijna elke ochtend eigenlijk wel. Maar deze ochtend dus niet, deze is bijzonder.
 
Het is een ochtend waarin ik op mijn rug lig en bij elke beweging lijkt het wel alsof ze harder begint te kreunen. Het huisje waar we ons in bevinden maakt flink krakende geluiden onder al dit geweld in de vroege morgen. De onderburen zullen wel denken!
 
Ik voel een heel vreemd gevoel in mijn buik opkomen, maar mevrouw lijkt zich er niets van aan te trekken en gaat gewoon door. Automatisch ga ik er vanuit dat ze het niet eens opmerkt en in het hoogst onwaarschijnlijke geval van wel, kan het haar waarschijnlijk helemaal niets schelen. Ze geniet op en top. Dat is een ding dat overduidelijk is.
 
Het huisje gaat harder heen en weer en haar gekreun stijgt naar eenzame hoogte. Het zal nu wel niet lang meer duren voor ze haar hoogtepunt bereikt. Ik ben normaal niet zo iemand die stoer zegt dat hij dat perfect aanvoelt bij een vrouw, maar deze keer heb ik er echt geen flauw idee van. In plaats van aan haar te denken, gaan mijn gedachten uit naar de rest van de dag. Ik wil om tien uur met de minivan naar Chiang Mai vertrekken, maar als het zo doorgaat kan ik dat wel op mijn buik schrijven.
 
Over mijn buik gesproken, ik verander van positie, maar dat maakt weinig of niets uit. Het gevoel blijft, echt heel vreemd. Vervelend eigenlijk zelfs! Ik zit er aan te denken om maar even naar de WC te lopen, maar dan moet ik mij eerst weer aankleden en daar heb ik geen zin in. Is gewoon even niet het juiste moment nu. In dit guest house hebben de afzonderlijke kamers geen eigen douche en toilet, maar deel je die met meerdere gasten. De toileten bevinden zich op de begane grond, dus dat betekend dat ik ook nog eens naar beneden moet lopen. Nee, ik stel het nog maar even uit en verander weer mijn ligging. Mevrouw lijkt zich er weinig van aan te trekken en net als ik denk dat ze niet luider kan kreunen gaat het toch weer harder. Het huisje schudt nog heftiger en haar hoogtepunt kan nu toch echt niet lang meer uitblijven.
 
En in mij is het ook zover. Het gevoel in mijn buik, ik hou het niet meer. Ik stap uit bed, trek snel wat kleren aan en loop naar beneden. Eenmaal veilig op de pot laat ik het allemaal lopen. Het spuit er zelfs uit! Als ik enkele minuten later weer naar boven loop is de rust bij mijn buren teruggekeerd. Ik stel mij voor hoe ze in zijn armen ligt en zachtjes in zijn oor fluistert: Goedemorgen, lieve schat!
Friday, December 18, 2009