Sinds een dag of twee, wat een vrouw, big city, hier en true love. Als ik op maandagavond de telefoon neerleg, heb ik tot woensdagavond de tijd om mijzelf deze vijf liedjes eigen te maken. Een flinke uitdaging, gezien mijn totale gebrek aan ervaring in het spelen van andermans werk.

 

Twee avonden van vier uur lang uitzoeken en spelen volgen. De derde avond speel ik voor de daadwerkelijke auditie ook nog snel twee uur en zitten vier van de vijf liedjes in mijn vingers. Op naar de oefenruimte!

 

Als ik daar binnen wandel, word ik herkend als die metalbassist van Dusk Till Dawn. "Wat kom jij in hemelsnaam doen in een coverband van Nederlandse liedjes?" klinkt het quasi-sceptisch. Gelukkig snoert mijn basspel deze monden en krijg ik al na het tweede liedje te horen dat ik de overige vijftig ook maar in moet gaan studeren.

 

Vijftig liedjes? De schrik slaat mij om het hart! Ik krijg een hele lijst mee en de volgende dag kies ik een voor mijn gevoel makkelijk liedje om mee te beginnen. De vlieger van Andre Hazes, dat kan nooit moeilijk zijn! En inderdaad, de noten laten zich zeer eenvoudig horen. Ze liggen totaal niet verscholen in een diep tapijt van gitaar-, zang- of toetsengeweld.

 

Maar dan de volgorde. Ik begrijp er helemaal niets van! Er zit voor mijn gevoel totaal geen logica in en pas op de derde avond herken ik een soort van patroon. Een eurekamomentje voor mij, echter niet voor mijn bovenbuurvrouw. Voor haar is de maat vol en ze belt met de mededeling dat ik die vlieger heel snel uit de lucht moet gaan halen. Buurvrouw is boos! Ik niet, ik kan alleen maar lachen. Want jaren heb ik haar proberen uit te leggen dat ze het na tien uur in de avond echt niet meer kan maken om keiharde muziek te luisteren. Jaren was het alsof ik een gitarist probeerde uit te leggen dat een bassist niet perse op de achtergrond hoeft te staan. Iets wat menig lezer zal herkennen als zinloos, iets met water, zee en dragen. Maar wat mijn uitleg jaren niet voor elkaar kreeg, lukt Andre Hazes met zijn vlieger in drie dagen. De overlast is afgelopen. Nooit heb ik meer last van haar gehad.

 

Maar goed, terug naar de vlieger. Na vier lange avonden speel ik hem van voor naar achter mee. Het zal echter nog een aantal weken duren voordat ik daadwerkelijk vertrouwd met het liedje ben. Het is daarom ook maar goed dat ik na de vlieger verder ben gegaan met blauw van The Scene, welke ik bij de eerste luisterbeurt al van begin tot eind mee kon spelen. Had ik dat niet gedaan, had mijn zelfvertrouwen vast net als menig vlieger een vrije val naar beneden gemaakt. Maar zover is het gelukkig dus niet gekomen!