Het leek zo'n goed plan. Een briljant plan eigenlijk. Jur en ik zouden deze zomer wel eventjes een rondje door de Singel zwemmen. De zomer kwam, beleefde zijn hoogtepunt, maar het plan had alleen nog maar een klein sprongetje naar het enthousiasme van Arno gemaakt.

 

En zo kwam het dat er begin augustus maar eens een datum moest worden geprikt. Na kort overleg werd besloten om zondag 30 augustus te gaan zwemmen. Het zou vast nog mooi weer zijn. Het water zou vast nog heerlijk zijn. Kortom, niets stond een heerlijke dag in de weg.

 

Nou ja, bijna niets dan. Want helaas moest Jur afhaken. Zijn schoonmams en haar dochter besloten dat verjaardagen er zijn om te vieren. Op zich een goed punt, maar niet tijdens ons rondje zwemmen natuurlijk! Nou ja, niet getreurd. Arno en ik zouden gewoon samen gaan.

 

Om twaalf uur haalde ik Arno op van het station en kwamen we op het slimme plan om vlakbij cafe Arie een flesje energiedrank in het gras te verstoppen. Geen slecht idee. Heel geen slecht idee, naar later bleek.

 

Daarna even twijfelen waar we te water zouden gaan. De keuze viel uiteindelijk op een stijgertje aan de Burgermeester H.G. van Kempensingel, zo tegenover het park. Terwijl wij ons dus aan het uitkleden waren, kwam daar mijn moeder aangefietst. Die wilde wel even zien wat haar lieftallige zoon nu weer briljant plannetje had bedacht. Ze maakte snel wat leuke foto's en toen was het tijd om het water in te springen.

 

Het eerste contact met het water was een opluchting. Zo koud was het eigenlijk helemaal niet. Sterker nog, het voelde wel lekker. Vol goede moed begonnen we dus aan onze tocht, die ons door ongeveer 3km Woerdense Singel zou voeren. Op naar de eerste brug, die vlak bij de haven.

 

Een beetje afwisselen, borstcrawl met schoolslag. Maar al snel ging ik over op schoolslag. Ik ben nog niet zo heel goed met de borstcrawl en doordat ik alleen gewend ben om in een zwembad te zwemmen met helder water had ik wat problemen om recht te zwemmen. Dat schoot niet op! Dus voornamelijk lekker rustig de schoolslag. Een slag die ik ook met veel gemak lang kan volhouden. En op zich was de 3km natuurlijk op zich al een hele uitdaging. Zwem normaal tijdens een training 1500 meter en dit is dan toch twee keer zo lang.

 

Net voorbij mijn oude school, de inmiddels afgebroken Oversingel, stond mijn moeder ons weer op te wachten. Vrolijk stond ze te filmen en ook wij hadden nog de moed er goed in zitten. Mijn vingers begonnen wel te tintelen, want het water was stiekem af en toe toch best heel koud. Maar ik had nog het gevoel dat het wel minder zou worden. Ik zou door het zwemmen vast wel warmer en warmer worden.

 

Nou, niet dus! Het tintelen werd erger en het zwemmen werd zwaarder en zwaarder. Gelukkig kwam het energiedrankjesplekje al snel in zicht. Na ongeveer een uurtje waren we daar en genoten we van het koude vocht! Ook daar stond mijn moeder ons alweer lachend op te wachten. Toen we weer vertrokken wenste ze ons nog veel succes, want zij zou weer heerlijk naar huis fietsen.

 

Op dus naar de laatste loodjes en het hoeft denk weinig uitleg dat die meestal het zwaarst zijn. Maar ook het mooist! Want eenmaal de bocht om bij cafe Arie kwam het kasteel en de kerk in zicht. Best mooi om dat zo uit het water gade te slaan. Toch niet echt iets dat je vaak ziet. Bij het kasteel onder de brug door voorlangs de patatzaak en de geur deed ons watertanden. Na afloop tijd voor patat, dat was duidelijk!

 

Daar waar de Oostsingel zich opsplits in de Oostsingel en de Oostlaan stopte er ineens een auto. Ik had het eerst niet door, maar hij was echt voor ons bedoeld. In de auto zat Jordy die ook even de moeite had genomen om te komen kijken. Hij keek het hoofdschuddend aan en reed na een paar zinnen heen en weer verder, om later bij de watertoren op het bruggetje te staan. Support die enorm gewaardeerd werd, want de kou begon toch wel zijn tol te eisen. Sorry Jordy, we zwemmen snel verder.

 

Maar Jordy is natuurlijk niet voor een gat te vangen en reed met zijn auto naar de stijger waar wij naartoe zwommen. Daar stond hij ons op te wachten met twee flesjes bier, die hij even snel bij zijn broer had opgehaald. Keurig! Hulde! Superlatieven schieten te kort. We waren er echt aan toe!

 

Snel droogden we ons af en zaten we bibberend tegenover een lachende Jordy, die er de humor allemaal wel van in zag. Het bier smaakte prima en al snel voelde we ons een heel stuk beter. Of dat nou door het bier kwam of de enorme trots laten we even in het midden. Nou ja, die trots was best heel groot. Bij mij wel in ieder geval. Heb heerlijk genoten. Volgend jaar doen we het zeker weer, maar dan wel een maandje eerder! Eind augustus is net even iets te koud voor zo'n tocht. Wat mij betreft in ieder geval wel.

 

Maar toch, ik had het niet willen missen. Een waanzinnige actie en op naar het volgende briljante plan!