Afgelopen mei zat ik voor een weekje in Berlijn. Weer eens gezellig reismaatje Stephan opzoeken. Wat een week! Bier drinken. De stad ontdekken op de fiets. Meer bier drinken. Lachen, tot laat in de avond verhalen delen en nog veel meer bier drinken. Maar ook af en toe op het feestboek kijken wat er thuis gebeurde. En toen zag ik daar ineens een berichtje van Werner over een of andere Woerden rap.

Daar zat ik dan. Te twijfelen, twijfelkont die ik regelmatig kan zijn. Zal ik een berichtje naar Werner sturen, met de vraag wat dit voor idee is of zal ik het niet doen? Uiteraard deed ik het, als een neptwijfelaar van formaat. De rest is geschiedenis. Ik schreef in Berlijn de eerste regels, in de studio te Utrecht de rest en ook in mijn auto op de A2 van Amsterdam naar huis herschreef ik nog een deel.

Dit is het hoe en waarom achter de tekst. Dingen die voor mij tussen de regels staan geschreven en ik nu hier met de rest van de wereld wil delen.

"Kerkplein, Petruskerk, 't oude Stadhuis." vormt het fundament van mijn couplet. Eigenlijk een vreemde eend in de bijt, maar ik vond de woorden mooi bij elkaar passen en het knalt er gelijk lekker hard in. Uiteraard heb ik met elk van deze monumenten een klein of kleinere band. Trots als een pauw was ik dat ik enkele jaren geleden dan eindelijk eens op het Kerkplein mocht spelen met mijn toenmalige bandje. Ik keek er weken naar uit. De Petruskerk is een verwijzing naar mijn ouders, die daar elkaar eeuwige trouw hebben beloofd en dat fundament van mijn jeugd nog steeds in ere houden. Ook vond ik twee verwijzingen naar de kerk wel van humor getuigen, omdat ik er geen groot geheim van maak dat ik helemaal niets met het kerkelijk instituut heb. Als laatste dan het voor mij meest bijzondere gebouw van de stad, 't oude Stadhuis. Als klein kind keek ik er al vol bewondering naar en nog steeds vind ik het een van de mooiste gebouwen van Woerden.

Daarna ga ik gelijk, als was het over het Kerkplen, via de Petruskerk en langs 't oude Stadhuis "Met nette schoenen zaterdag, op naar de Kluis." Nette schoenen die ik natuurlijk niet had. Elke keer leende ik weer die oerlelijke witte puntschoenen van mijn toenmalige vriend Shannon Coffee. Overdag hingen we met een groepje vrienden op het speelveldje aan het Wederikveld en als de rest tegen de avond op het inbrekerspad gingen, voerden Shannon en ik elkaar weg van de ellende. Eerst dus naar de Kluis, om daarna in Wheels te eindigen. Alwaar ik tegen de tijd dat het echt gezellig werd weer naar huis moest. Een grote frustratie uit mijn vroege jeugd was dat ik altijd om half drie thuis moest zijn. Ik vond het belachelijk, maar hield mij er wel altijd aan.

En zo ga ik dus ook door met "Wheels, de Molukkers, dansen te gek. B-boys langs de muur, boze pose op de plek." In eerste instantie had ik daar staan "Wheels, de Molukkers, dansen als koning. Jan de Bakker, kreeg de dood als beloning." Ik wilde graag een verwijzing naar Jan de Bakker maken. Deels omdat het stiekem ook weer een onderwater steek richting de kerk was, maar voor een groter deel ook omdat het een verwijzing naar Nynke is. Nynke, die mijn tot op heden grootste muzikale "successen" nooit heeft mee mogen maken, maar die wel avond aan avond mijn kansloze gepingel moest aanhoren. Nadat we gingen samenwonen besloot ik basgitaar te gaan spelen en als je mijn enthousiasme daarbij opteld kun je een beetje voorstellen wat zij in die beginjaren heeft moeten doorstaan. Tegen de tijd dat het eindelijk ergens naar ging klinken, gingen we uit elkaar en vonden we samen voor haar een heel leuk huisje in de Jan de Bakker straat. Een huis waar ik enkele jaren later heel dankbaar ook nog een paar maanden heb gewoond. Deze verwijzing heeft echter toch geen plek gekregen in mijn rap, want al tijdens het schrijven vroeg ik mij af of men dit niet verkeerd zou kunnen opvatten. Dat de Molukkers op de een of andere manier verantwoordelijk waren voor de dood van Jan de Bakker. Iets wat totaal niet waar is en ook niet mijn bedoeling was, want ik wilde de Molukkers juist in het zonnetje zetten.

Nadat Werner mij twee dagen na de eerste opnamedag opbelde met de vraag of ik die zin nog eens wilde overdenken, was voor mij de kogel door de kerk. Ik zou deze zin dus gaan aanpassen en het werd een verwijzing naar de oude Hip Hop feesten in Babylon en het wijkgebouw aan de Overtoom. Terwijl de aanwezige Molukkers de grootste lol op de dansvloer hadden en elke keer weer vettere dansjes bedachten, stonden alle andere B-boys stoer langs de muur heel erg hun best te doen om vooral heel boos naar elkaar te kijken. Wat zou ik graag weer eens dat jochie van 15 willen zijn die daar zo waanzinnig genoot van het hele Hip Hop gebeuren.

Want waar ik in die jaren het fundament voor mijn liefde voor Hip hop legde, ontpopte het zich eigenlijk pas echt jaren later in K'77. Ik schreef al flink wat jaren teksten, maar deed er eigenlijk niets mee omdat ze gewoon echt te slecht waren. Gemiste kans legde ik in die tijd op gemiste kans. Zo was daar het optreden van de Osdorp Posse in De Hoeve te Hoofddorp, met in het voorprogramma Beyond 93. Halverwege vroeg Def P of er nog rappers in de zaal waren die mee wilden doen. Ik had mijn rijms in mijn hoofd, dus wist niet hoe snel ik het podium op moest klimmen. Eenmaal aan de beurt wist ik halverwege de tweede zin al niet meer hoe de derde zin ging. Ik kon twee dingen doen. Opgeven en afgaan of maar gewoon ter plekke wat verzinnen. Ik deed het laatste, terwijl de legendarische MC Sranang zag dat het goed was. Hij gaf mij zijn kaartje, vertelde dat ik hem moest bellen, want hij wilde mij in zijn radioshow hebben. Niet dat ik hem ooit durfde te bellen natuurlijk. Hetzelfde gebeurde een tijdje later in Tivoli. Niemand minder dan Willem van Zeeland gaf mij na een freestijl zijn nummer en wilde mij in zijn rol als zaalprogrammeur boeken als voorprogramma. Ook hem belde ik niet, want buiten mijn freestijls had ik niets, kon ik niets en kende ik niemand die net als ik er echt serieus mee aan de slag wilde. Rond diezelfde tijd kwam ik een ander jochie tegen die mij enthousiast wat van zijn teksten liet lezen en vroeg wat ik er van vond. Ik was weinig onder de indruk, maar moet ook hier weer mijn totale misser erkennen. Want Oscar Brak heeft in de jaren erna heel veel meer bereikt dan ik en dat verdiend terecht respect. Vandaar dat ik dus in deel twee van mijn couplet begin met "He Oscar, weet je nog? K'77! Samen op de buhne, dat was levendig." Jaren na dato toch nog even een stukje respect zijn kant op en ook een leuke manier van interactie, omdat we dan eindelijk eens samenwerken. Ooit greep ik in mijn enthousiasme tijdens zijn optreden de microfoon en maakten we er samen een feestje van en nu jaren later refereer ik aan deze mooie herinnering.

En zo ben ik ook gelijk op het einde van mijn couplet en een ander zeer belangrijke plek van mijn wat latere jeugd, K'77. Daar ontmoette ik Nynke en eigenlijk bijna al mijn vrienden van vandaag de dag. Misschien wel dankzij "onze" rockbunker woon ik al 15 jaar in Woerden. In de rockbunker belde ik flink aangeschoten John Blok, omdat Remon van Drogenbroek mij vertelde dat die wel basgitaarles kon geven. Stomdronken stonden Rory en ik tegenover elkaar tijdens 20 jaar K'77, alwaar we samen besloten Dusk Till Dawn op te richten. Minstens zo klaar met drinken stuurde ik er 10 jaar later enthousiast een berichtje naar Karin of ze de volgende avond zin had om naar Woerden te komen, alwaar wij 30 jaar K'77 vierden en Karin en ik na afloop de basis legden voor de allermooiste vrouw uit ons beider leven. En ik mag natuurlijk niet al die avonden vergeten, waar ik in mijn blinde enthousiasme de microfoon pakte en gewoon met de bandjes die ik zelf boekte mee begon te rappen. Een van de bandjes, Melodramatic, besloot op een gegeven moment mij maar gewoon een onderdeel van hun show te maken, omdat of ze het nu wilde of niet ik toch wel mee ging doen. En zo eindig ik dus met een serieus stukje zelfspot "Al de lol die we d'r hadden, de pracht van toen. Geen avond dat ik de mic niet afpakte, weinig fatsoen!", want in mijn haast oneindige enthousiasme zie ik regelmatig totaal niet dat de dingen die ik doe soms van weinig fatsoen getuigen. En ook in dit project heb ik geen uitnodiging afgewacht, maar nodigde ik mijzelf uit bij Werner.

En zo heb ik eindelijk eens een prachtige kans gepakt, gegrepen en vol trots waar gemaakt. Eindelijk heb ik dan iets teruggegeven in ruil voor alles wat de Hip Hop mij gegeven heeft. En tegelijk krijg ik er ook weer zoveel voor terug. Twee erg gezellige middagen in de studio met super leuke gasten om mee samen te werken, een fantastisch leuke reportage op RTV Utrecht, een collega die het nummer thuis aan zijn dochter laat horen en die doodleuk verteld "ja, die ken ik al paps, staat op 93 in de top100", een andere collega die in zijn Noord-Amsterdamse bed ligt en mijn gezicht ineens op RTV Noord-Holland ziet voorbij komen, mijn dochtertje die met een moeilijk gezicht aangeeft "Leuk liedje papa, maar die kan ik niet meezingen hoor, die is te moeilijk!", een gastoptreden op de Woerdense Vakantie Week en misschien nog wel het leukste van allemaal: respect uit The South Bronx!! Als klein jochie had ik er alleen maar van kunnen dromen dat mijn muziek ooit uit speakers staande op de geboortegrond van de Hip Hop zou schallen. Dat ik van de luisteraar te horen zou krijgen dat "Your flow is divine and it brings me back memories of how it used to be in early days of Hip Hop." En ik weet dat Amerikanen graag overdrijven, maar dat kan mij helemaal niet schelen. Ik geniet en wel met volle teugen! Want waar haar gedachten, zonder dat ze een woord verstond van wat ik zei, weer terug gingen naar die goede oude tijd, is dat exact wat ik met mijn rap wilde doen. Terug gaan naar die goede oude tijd, de herinneringen vereeuwigen op plaat en zo een ieder ook weer eventjes mee terug nemen naar al die prachtige vergane dagen van weleer.