Vlak nadat ik mijn lage B-snaar serieus aansla, draai ik de basknop van mijn basgitaar helemaal open. De tien minuten durende, en zoals altijd fantastische, gitaarsolo van Hans Giling is net ten einde en samen eindigen we in een chaotische brei van een dikke vette met bas doorspecte F#! Op die dikke vette lage B-snaar natuurlijk! Doordat ik mijn basknop helemaal open draai begint het zwaar te donderen! Alles lijkt mee te trillen en het laag gaat door merg en been. Genieten!!!

 

Heerlijk enthousiast en onverwacht besluit een van onze zangers dat dit een prachtig mooi moment voor een bassolo is. Paniek!! Ik geef het eerlijk toe. Ik ga er niet stoer over doen. Een bassolo is eigenlijk niets voor mij. Ik ben gewoon nog niet vrij genoeg op mijn instrument om daar echt iets moois van te maken. En eigenlijk vind ik het negen van de tien keer simpel patsergedrag. Zelf geniet ik meer als ik mijn bassolo’s verstop midden in een liedje. Dat alleen zij die heel goed luisteren zoiets hebben van; “Moet je eens luisteren en kijken naar die basgitarist. Die gaat helemaal los”.

 

Maar niet deze avond. Deze avond staan de schijnwerpers op mij gericht. Het is aangekondigd, dus ik kom er niet onderuit. Een bassolo moet en gaat er dus komen. Om het mijzelf eenvoudig te maken begin ik dus vet eenvoudig in het basisriedeltje van het nummer. Dat zal ik dan snel uit gaan bouwen in allemaal mooie andere riedeltjes, maar eerst even de basis neerleggen dus. Ik begin en voor ik het goed en wel door heb is daar de stilte. Pats, mijn basversterker slaat in zijn beveiliging. Alle ogen in de kroeg staan op mij gericht en op dit belangrijke moment is het over en uit. Mijn basversterker neemt een pauze.

 

Binnen een fractie van een seconde sta ik daar weer op Lowlands. Het optreden van Boom Boom Du Terre is in volle gang. Het knalt, het beukt, het is waanzinnig vet en ik sta volop te genieten! Jornt staat live te drummen op zijn drumcomputer en de beats zijn strak, vet en beukend! Dan valt het ineens stil, shit! Wat gebeurd er? Jornt loopt naar de microfoon aan de rechterkant van het podium en zegt verontschuldigend; “Volgende keer neem ik weer gewoon een laptop mee.” Hij loopt weer naar de drumcomputer om te zien dat deze weer opgestart is. Blijkbaar crashte hij dus midden in de show, de nachtmerrie van elke muzikant! Maar Jornt loopt koeltjes weer terug naar de microfoon en vraagt aan het uitzinnige publiek; “Ok, waar was ik ook alweer gebleven?” Gelijk daarna beukt hij keihard de meest vette beats uit de machine. Het lijkt wel alsof de break een soort welkome opmaat naar een knallend orgasme van ritmisch geweld is. Het lijkt wel alsof de break er voor heeft gezorgd dat het allemaal nog veel vetter wordt. En op deze manier een technische mankement verbloemen is wat mij betreft entertainment van de hoogste plank.

 

Mijn basversterker neemt dus een pauze en ik kan niet anders doen dan in een fractie van een seconde besluiten dat ik een schaamteloos plagiaat ga plegen. Ik loop naar de microfoon en mompel iets in de trant van; “Zo, mijn Glockenklang heeft zojuist zijn eigen glazen in gegooid” Synisch vervolg ik dat ik maar eens op zoek ga naar een echte versterker. Dit koopt mij net genoeg tijd voor de versterker om weer af te koelen en in de tussentijd draai ik natuurlijk snel mijn basknop weer terug. In mijn ooghoek zie ik het “Protect” lampje van mijn versterker weer uitgaan en daarop loop ik weer terug naar de microfoon. “Ok, waar was ik ook alweer gebleven?” Schaamteloos pleeg ik plagiaat. Schaamteloos leidt ik mijzelf op fantastische wijze in een keurig knallende bassolo! Het publiek vind het allemaal fantastisch en ik kan niet anders doen dan Jornt bedanken, want ik weet niet hoe ik dit zonder zijn briljante vondst had opgelost! En zo eerlijk ben ik dan ook weer wel!